Hanabi

HANABI w języku japońskim oznacza „fajerwerki”. Praca artysty to wideoprojekcja zrealizowana w technice found-footage, wykorzystująca nagrania dokumentujące bardzo popularne w Japonii festiwale sztucznych ogni.

Oryginalny materiał (znaleziony w serwisie YouTube) został zredukowany do czerni i bieli, następnie poddany inwersji i znacznemu spowolnieniu. W efekcie powstały sekwencje niejednoznacznych i niepokojąco pięknych kształtów, kojarzących się z ruchomymi plamami z testu Rorschach’a (szwajcarski psychoanalityk opracował badanie wyobraźni pacjentów, stosując do tego karty z atramentowymi plamami).
Towarzyszący wideoprojekcji klip audio, powstał z nagrań odgłosów prażonej kukurydzy oraz charakterystycznego dla japońskiej kuchni dźwięku gotującego się (palonego) tłuszczu, kojarzącego się wprost z powybuchową pożogą.

Realizacja Piotra Bujaka skupia się na fascynującym w kulturze japońskiej sentymencie dotyczącym wybuchów i materiałów wybuchowych, konsekwentnym udomawianiu tego zjawiska i oswajaniu społeczeństwa z postępującym militaryzmem. Pracę należy rozumieć w kontekście postulatu „Chleba i igrzysk” oraz historii nowożytnej, odwołując się także do japońskiego terminu Heiwa Boke (w luźnym tłumaczeniu znaczącego „otępienie”). Artysta swoją realizacją krytykuje konsekwencje samozadowolenia spowodowanego nadmiarem bezpieczeństwa, pokoju i dobrobytu.

W szerszym ujęciu HANABI nawiązuje także do sztuki artystów ze Szkoły Pacyfiku, w tym Marka Tobeya. Ten amerykański artysta abstrakcyjny w efekcie podróży do Japonii tworzył malarstwo kaligraficzne, będące zawieszone pomiędzy znakiem a rzeczywistością. Czernie fajerwerków w HANABI są w podobny sposób przepełnione z jednej strony nieposkromioną energią, a z drugiej sentymentalnym pięknem.