DACHY 1

Na nieokreślonym bladoniebieskim tle widzimy trzy dachy surrealistycznie oddzielone od jakiejkolwiek architektury. Pozbawiona kontekstu iluzjonistycznie ujęta perspektywa staje się figurą, której perspektywicznego sensu nie rozumiemy lub wręcz figurą niemożliwą, wywołującą niepokój swoją techniczną dosko­nałością.

Praca powstała tuż po dyplomie malarza w 1990 r. na warszawskiej ASP. Wówczas Robert Maciejuk malował obra­zy, w których wyraźne były echa inspiracji architekturą rene­sansu i perspektywą wykreślną („Ćwiczenia z perspektywy według Ucella” 1991).

Na płótnach artysta przedstawiał w tamtym okresie twórczości po­jedyncze proste motywy architektoniczne, takie jak scho­dy, murki, baldachimy czy okna. Panuje atmosfera rodem z surrealizmu. Bezludne, opustoszałe przestrzenie z monu­mentalnymi wnętrzami lub fragmentami sterylnych miast zwiastują tajemnicę. Każdy obraz można rozłożyć na geo­metryczne elementy i płaszczyzny, co sugeruje, że najważ­niejsza dla artysty jest konstrukcja.