Pod wzgórzem

Obraz przedstawia intymny, pełen melancholii widok: po­dwórko z beto­nowym budynkiem i wirującą na wietrze firanką w otwar­tym oknie (prawy górny róg kompozycji) oraz soczyście zielony ogród otaczający budynek. W ogrodzie leży porzucona lalka nadająca całości wyrazu niepokoju i tajemnicy. Kontrapunktem dla lalki jest stół – betonowy blok pod drzewem (w lewym dol­nym rogu kompozycji). Całość namalowana jest w stylistyce fotorealistycznej, z podkreśleniem elementów światłocie­niowych i luministycznych. Najważniejsza jest niezwykła, pełna napięcia atmosfera ulotnej chwili charakterystyczna dla malarstwa Łukasza Korolkiewicza.

Obraz jest z jednej strony przed­stawieniem współczesnej rzeczywistości, z drugiej strony wizją podkreślającą pikturalne własności obrazu i odwołują­cą się do tradycji impresjonizmu francuskiego, a jeszcze bar­dziej do polskiego malarstwa okresu Młodej Polski. Pejzaż odwołuje się do pejzaży Władysława Podkowińskiego czy Jacka Malczewskiego, a porzucona w prawym dolnym rogu obrazu lalka nasuwa myśl o malarstwie Witolda Wojt­kiewicza.

Łukasz Korolkiewicz, „Pod wzgórzem” – AUDIOPRZEWODNIK: