Łukasz Korolkiewicz

Jeden z najważniejszych polskich twórców malarstwa hiperrealistycznego i nowej figuracji. Jego prace są wiernym odwzorowaniem otaczającej rzeczywistości, którą artysta najpierw uwiecznia na fotografiach. Absolwent i wykładowca warszawskiej ASP. Przez krytyków bywa nazywany współczesnym Jackiem Malczewskim.

Pochodzi z artystycznej rodziny, więc już od najmłodszych lat wyrastał w otoczeniu sztuki i artystów. Jego ojcem był malarz Józef Korolkiewicz, portrecista, pejzażysta i twórca scen rodzajowych. Łukasz Korolkiewicz studiował na warszawskiej ASP (w latach 1965-1971) w pracowni Stefana Gierowskiego, który na ostatnie dwa lata studiów odesłał go do dalszej pracy i poszukiwania własnej drogi artystycznej poza uczelnią. Młody malarz skupił się wtedy na rozwoju swojego warsztatu we własnej pracowni, którą zorganizował w domu rodziców na Saskiej Kępie. W latach 70. XX w. wraz m.in. z Ewą Kuryluk współtworzył grupę artystyczną Śmietanka. W 1980 r. wrócił na ASP jako pedagog, od 1996 r. – jako profesor – prowadzi własną pracownię malarstwa na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego.

Wczesne prace Korolkiewicza znacznie różniły się od jego późniejszej twórczości – były to wielkoformatowe, niemal monochromatyczne obrazy nawiązujące do surrealizmu w typie Roberto Matty i figuracji Francisa Bacona. Krytyka zainteresowała się nimi po wystawie w warszawskiej Galerii Współczesnej (w 1971 r.).

W następnych latach twórczość artysty ewoluowała w stronę tematów, wątków i motywów, które zdominowały jego sztukę. Duży wpływ miały tu doświadczenia z wyjazdów do krajów Europy Zachodniej w latach 1973-75. Malarz poznał tam najnowsze zjawiska artystyczne, z których największe znaczenie miał dla niego kontakt z hiperrealizmem – głównie z malarstwem Davida Hockney’a. Od tej pory Korolkiewicz zaczął także używać aparatu fotograficznego jako notatnika, który pozwala mu utrwalać otaczającą rzeczywistość szybciej i wierniej niż szkic ołówkiem. Rzadko jednak wykonuje odbitki na papierze – najczęściej korzysta z przezroczy, które rzutuje w pracowni na płótno, traktując to jako podstawę kompozycji malarskiej.

Malując, w oparciu na fotografii, artystę – bardziej niż sam wygląd postaci czy przedmiotów – interesuje jednak atmosfera przedstawianego świata. Stara się ujmować zagadkowość sytuacji, tajemniczy nastrój, czasem nawet seksualną dwuznaczność. Od połowy lat 70. w jego twórczości dominują już w pełni czytelne elementy figuratywne – określane jako hiperrealizm lub nowa figuracja. Zmieniła się także tonacja barwna jego obrazów: z subtelnej i przymglonej stała się coraz bardziej intensywna, zdecydowana i bardziej zróżnicowana.

Chodzi o to, by przez rekonstrukcję (i niekiedy przekształcenie) pewnych chwil, miejsc, sytuacji, twarzy ludzkich, banalnych przedmiotów, wszystkiego, czego byłem świadkiem, a co należy już do przeszłości – dotrzeć do sedna rzeczywistości i jej tajemnicy. Do świata zastygłego, istniejącego poza codziennością i potocznym przyzwyczajeniem. Świata przesyconego nostalgią, niepokojem i klimatem niewysłowionego – paradoksalnie jakby na granicy snu czy halucynacji.
– artysta o swojej twórczości

Kolejnym niezwykle wzbogacającym twórczość artysty okresem był jego pobyt na stypendium w Stanach Zjednoczonych (w latach 1987-88). Malarz zainteresował się wówczas poetyką prywatności i wprowadził do swoich obrazów elementy kultury masowej, jak tandetne plastikowe zabawki. Zmienił w ten sposób ton swojej wypowiedzi artystycznej – z poważnego na bardziej ironiczny.

Inny charakter mają prace Korolkiewicza z okresu stanu wojennego. W jego twórczości pojawiają się wtedy tematy dotyczące spraw publicznych. Tworzył kompozycje przejmująco komentujące aktualną rzeczywistość, jak „13 grudnia 1981 – rano” czy „Grób Przemyka”. Unika jednak komentowania czy publicystyki – ukazuje raczej nastrój i atmosferę powszechnego przygnębienia. Krzyże ułożone z kwiatów na warszawskich ulicach czy podwórka z maryjnymi kapliczkami stają się w tym groźnym świecie spokojnym azylem. Ten okres twórczości artysty został doceniony przez Komitet Kultury Niezależnej „Solidarności”, który w 1983 r. wyróżnił go swoją nagrodą. Po kilku latach (w 1991 r.) dorobek malarza uhonorował z kolei warszawski oddział ZPAP przyznając mu prestiżową Nagrodę im. Jana Cybisa.

W ostatnich latach artysta tworzy obrazy balansujące na granicy realności i wyobraźni. Malarz zostawia w swoich pracach liczne niedopowiedzenia i wątki tajemnicze.

WYBRANE WYSTAWY INDYWIDUALNE:
1971 – Galeria Współczesna, Warszawa
1980 – Galeria Studio, Warszawa
1981 – Galeria MDM, Warszawa
1981 – De Vere Studio, Londyn
1984 – Galeria Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Warszawa
1986 – Galeria Inny Świat, Kraków
1987 – Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, Warszawa
1988 – New Print Studio, Glasgow
1990 – Muzeum Akademii Sztuk Pięknych, Warszawa
1991 – Muzeum Okręgowe, Białystok
1991 – Instytut Polski, Sztokholm
1992 – „Obrazy”, Galeria na Mazowieckiej, Warszawa
1994 – „Obrazy 1987-1994”, Galeria Miejska Arsenał, Poznań
1994 – Galeria Sztuki Współczesnej, Opole
1994 – Państwowa Galeria Sztuki, Łódź
1996 – „Epifanie”, Galeria Kordegarda, Warszawa
1997 – Galeria Sztuki Współczesnej, BWA, Katowice
1998 – Galeria BWA, Zamość
1999 – Galeria Krytyków „Pokaz”, Warszawa
2001 – „Obrazy”, Galeria BWA, Jelenia Góra
2002 – „W nieruchomym punkcie”, Galeria Zachęta, Warszawa
2003 – Galeria BWA, Zielona Góra
2008 – „Intymne oświetlenie”, Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu
2010 – „W niepewnych cieniach”, Miejski Ośrodek Sztuki, Gorzów Wielkopolski
2013 – „Peryferie”, Galeria aTak, Warszawa

WYBRANE WYSTAWY ZBIOROWE:
1977 – „Śmietanka”, Galeria MDM, Warszawa
1978 – „Realizm symbolizujący”, Galeria Krytyków, Warszawa
1979 – „35 lat malarstwa w Polsce Ludowej”, Muzeum Narodowe, Poznań oraz Galeria Zachęta, Warszawa
1981 – „Ogród poznania”, Galeria MDM, Warszawa
1983 – „Artyści – Stoczniowcom”, kościół św. Mikołaja, Gdańsk
1985 – „Ziemia nowa? Niebo nowe?”, parafia pw. Miłosierdzia Bożego na Żytniej, Warszawa
1986 – „Kunst uit Polen”, Galerie Nouvelles Images, Haga
1988 – „Polish Realities, New Art from Poland”, Third Eye Center, Glasgow
1989 – „Transgresje – pogranicza fotografii”, Galeria Awangarda, Wrocław
1990 – „Raj Utracony”, Centrum Sztuki Współczesnej, Zamek Ujazdowski, Warszawa
1991 – „Cóż po artyście w czasie marnym?”, Galeria Zachęta, Warszawa oraz Muzeum Narodowe, Kraków
1991 – „Kolekcja” (kolekcja sztuki XX wieku z Muzeum Sztuki w Łodzi), Galeria Zachęta, Warszawa
1991 – „Epitafium i siedem przestrzeni”, Galeria Zachęta, Warszawa
1992 – „Collection du Musée de Łódź”, Musée d`Art Contemporain, Lyon
1993 – „My – dzisiaj” (sztuka pokolenia lat 70.), Galeria Miejska Arsenał, Poznań
1996 – „To lubię” (wybór Andrzeja Wajdy), Pałac Sztuki, Kraków
1997 – „Czy malarstwo może zbawić?”, Miejska Galeria Sztuki, Częstochowa
1998 – „Ogród. Forma, symbol, marzenie”, Zamek Królewski, Warszawa
1999 – „Spieszmy się kochać ludzi…” (wiersze ks. Twardowskiego), Muzeum Literatury, Warszawa
2000 – „Polonia – Polonia”, Galeria Zachęta, Warszawa
2000 – „Obrazy śmierci w sztuce polskiej XIX i XX wieku”, Muzeum Narodowe, Kraków
2000 – „Cztery pory roku”, Schirn Kunsthalle, Frankfurt
2000 – „Krajobrazy” (polskie malarstwo pejzażowe od Oświecenia do końca XX w.), Muzeum Narodowe, Warszawa
2002 – „Co widzi trupa wyszklona źrenica?”, Galeria Zachęta, Warszawa
2004 – „Malarstwo laureatów Nagrody im. Jana Cybisa”, Galeria EL, Elbląg
2004 – „Powinność i bunt” (Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie 1944-2004), Narodowa Galeria Zachęta, Warszawa
2004 – „Mistrzowie Malarstwa w Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych 1904-2004”, Muzeum Narodowe, Warszawa
2004 – „Warszawa – Moskwa, Moskwa – Warszawa, 1900-2000”, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Warszawa
2005 – „Warszawa – Moskwa, Moskwa – Warszawa, 1900-2000”, Galeria Trietiakowska, Moskwa
2005 – „Tajemniczy ogród”, Królikarnia, Muzeum Narodowe,
2006/2007 – „Malarstwo polskie XXI wieku”, Narodowa Galeria Zachęta, Warszawa
2007/2008 – „Zapisy przemian – sztuka polska z kolekcji Krzysztofa Musiała” Muzeum Narodowe we Wrocławiu oraz Galeria aTak, Warszawa
2008 – „Śmietanka 2”, Państwowa Galeria Sztuki, Sopot