Tadeusz Dominik

Malarz, grafik, zajmował się też tkaniną artystyczną, ceramiką oraz grafiką komputerową. Styl artysty jest jednym z najbardziej charakterystycznych w polskim malarstwie współczesnym – łączy w sobie tradycje polskiego koloryzmu z abstrakcją. Plamy i smugi ilustrują drzewa, drogi, rzeki, pola i ogrody.

Studiował malarstwo w warszawskiej ASP w latach 1946-51, dyplom uzyskał w 1953 r. w pracowni prof. Jana Cybisa. Po studiach pozostał na uczelni jako pedagog i przeszedł przez wszystkie stopnie kariery akademickiej, aż do tytułu profesora zwyczajnego, którym został w 1988 r.

Dominik wypracował własny niepowtarzalny styl w malarstwie, któremu pozostał wierny na zawsze. Od swojego mistrza, Jana Cybisa, przejął zasadę, że „obraz nie może kopiować natury jak fotografia”. Tworzył charakterystyczne okrągłe lub owalne punkty i plamy o nieregularnych kształtach, czasem będące jedynie śladem po uderzeniu pędzlem. Powierzchnia płócien Dominika z lat 50. i 60. XX w. jest rozedrgana, wirująca, wybijają się z niej pojedyncze, rozświetlone plamy. Styl jego malarstwa zmienił się w latach 70. – formy stały się wyraźnie większe, układające się w kolorowe pejzaże. W ten sposób przedstawiał na płótnach swoją wizję świata przyrody.

Artystę nagradzano wielokrotnie zarówno w kraju, jak i zagranicą. Pierwszy raz wyróżniono go już za debiut na słynnej wystawie w warszawskim Arsenale w 1955 r. Później otrzymał jeszcze m.in. laur „Złotego Grona” w Zielonej Górze (w 1963 r.), Grand Prix Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie (w 1968 r.), nagrodę im. George’a Rowney’a w Londynie (w 1973 r.) oraz nagrodę im. Jana Cybisa w Warszawie (w 1973 r.) i nagrodę im. K. Ostrowskiego w Gdańsku (w 2010 r.). Ważnym wyróżnieniem było dla artysty stypendium Ford Fo¬undation w 1962 r.

Prace Dominika znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą, m.in. w Muzeach Narodowych w Krakowie, Poznaniu, Warszawie, Wrocławiu oraz Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas, Museum Albertina we Wiedniu i Stedelijk Museum w Amsterdamie.

ARTYSTA O SOBIE:
Kolor to jak w muzyce dźwięk. Nie ma bez niego malarstwa. Jest najważniejszym elementem ekspresji. Buduje się nim formę, tworzy rysunek. Można wyrazić nim wszystko, w przeciwieństwie do linii czy waloru.
Nie chcę ilustrować natury ani robić jej dosłownego portretu – od razu by wygrała w konfrontacji z obrazem. Poza tym artysta musi działać wybiórczo, a wybierając – stwarza inny porządek. Ja również coś odrzucam, coś przejmuję. Nic bardziej nie inspiruje. Nic nie może być bogatsze ani bardziej zaskakujące. W pracowni powstaje uogólnienie, skrót, ale wrażenia, które pobudzają do malowania, są związane z naturą. Zawsze muszę mieć w niej oparcie.

WYBRANE WYSTAWY INDYWIDUALNE:
1957 – CBWA „Zachęta”, Warszawa
1959 – Galerie Lambert, Paryż
1965 – Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego, Bydgoszcz
1969 – CBWA „Zachęta”, Warszawa
1974 – Dom Artysty Plastyka, Warszawa
1987 – BWA, Olsztyn
1988 – Galerie fur Moderne KunstVarrelbisch, Hamburg
1988 – Stara Kordegarda, Warszawa
1990 – Gallerie Lanterna, Sztokholm
1995 – Muzeum Okręgowe, Toruń
1996 – Joannart Gallery, Vicenza
2000 – Miejska Galeria Sztuki, Łódź
2003 – Pałac Górków, Galeria Nowa, Poznań
2004 – Galeria Muzeum Śląska Opolskiego, Opole

WYBRANE WYSTAWY ZBIOROWE:
1955 – Ogólnopolska wystawa młodej plastyki, Arsenał, Warszawa
1956 – 28. Biennale Sztuki w Wenecji, Wenecja
1957 – IV Biennale Sztuki, Sao Paulo
1958 – Guggenheim International Award, Nowy Jork
1959 – „Pologne. 50 ans de peinture”, Musee d’Art et d’Histoire, Genewa
1960 – „Konfrontacje 1960”. Galeria Krzywe Koło, Warszawa
1961 – 2. Biennale młodych, Musee d’Art Moderne de la ville de Paris, Paryż
1965 – „Modern Polsk Konst”, Uppsala
1969 – „Moderne Polnische Malerei und Grafik”, Nationalgalerie, Berlin
1971 – „25 lat malarstwa polskiego”, Muzeum Narodowe, Poznań
1983 – „Rzeczywistość i wyobraźnia”. CBWA „Zachęta”, Warszawa
1984 – „Spotkania ze sztuką”, Kościół Miłosierdzia Bożego na ul. Żytniej, Warszawa
1987 – 1. Międzynarodowy Festiwal Sztuk Wizualnych, Stambuł
1992 – Współczesna sztuka polska na wystawie Expo’92, Sewilla
1992 – „Tadeusz Dominik i uczniowie”, Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, Warszawa
1993 – „Malowanie świata – Tymoszewski, Dominik, Sempoliński”, Galeria „Zachęta”, Warszawa
1999 – „Warszawa – rycząca czterdziestka”, Ośrodek Propagandy Sztuki, Łódź