Karol Broniatowski

Rzeźbiarz polski mieszkający i tworzący w Berlinie. W centrum jego zainteresowań stoi gra z postacią – ważny temat historii sztuki już od antyku. Artysta odpowiedział na tę tradycję kamiennych i brązowych figur postaciami tworzonymi głównie z papier-mache. Naturalnej wielkości męskie i kobiece postaci tworzył z gazet i aranżował w różnych otoczeniach. Zestawiał je w grupy i pozwalał im kroczyć lub biec w tym samym kierunku.

Od 1964 r. Broniatowski studiował malarstwo w warszawskiej ASP, ukończył studia w 1970 r. w pracowni rzeźby prof. Jerzego Jarnuszkiewicza. W latach 1969-1974 stworzył trzy grupy po ok. 50 figur: kroczących aktów męskich i stojących aktów żeńskich ze skrzyżowanymi nad głową ramionami. W 1972 r. reprezentował Polskę na XXXVI Biennale w Wenecji, przedstawiając tam figury z papieru gazetowego. Rzeźby były później wystawiane na Biennale w Sao Paulo oraz w Filadelfii, Paryżu, Mannheim, a także w galeriach w Nowym Jorku, Antwerpii, Gandawie i Brukseli.

Dzięki stypendium DAAD (Deutscher Akademischer Austauschdienst) w 1976 r. Broniatowski wyjechał do Berlina, gdzie tworzy i mieszka do dziś. Na niemieckim rynku sztuki zaistniał cyklem „Big Man”. Postać kroczącego mężczyzny z papier-mache powiększył do sylwetki mierzącej 18,8 m, a następnie podzielił na 93 przypadkowe fragmenty. Każdy fragment został skopiowany na papierze gazetowym i w granicie. Pojedyncze segmenty postaci znajdują się obecnie w różnych kolekcjach na całym świecie. Gigantyczna figura widoczna jest w całości jedynie w umyśle twórcy.

Projekt „Big Man” w 1977 r. uległ przeobrażeniu w „Obiekt 93 – druga prezentacja Big Man”. To 93 jajowate formy z polerowanego brązu leżące na płycie, tworząc wzajemne odbicia i refleksy. Artysta poszukiwał ciągle nowych środków wyrazu. Rok później zorganizował projekt „Stukowisko – trzecia prezentacja Big Mana”, polegający na wysłaniu w eter 93 sygnałów alfabetem Morse’a. Kolejną nowatorską pracą była „Głowa z piasku”, zaprezentowana w 1979 r. w Muzeum Sztuki w Łodzi. Artysta usuwał po kolei wszystkie części pierwotnie zamkniętej gipsowej formy, wynurzając ją powoli z piasku. Gdy głowa była już całkowicie widoczna, rozsypała się ulegając symbolicznemu zniszczeniu. W 1985 r. Broniatowski rozpoczął projekt „Mały kroczący”, składający się z 93 figur z brązu, każda po ok. 25 cm wysokości. Wszystkie kroczą w podobny sposób z lewą nogą do przodu, są jednak różne i mogą być prezentowane oddzielnie lub w formacjach.

Artysta uczestniczył także w wielu konkursach na pomniki. Wśród najciekawszych należy wymienić „Pomnik deportowanych Żydów Berlina przy dworcu Berlin-Grunewald”, który stworzył w 1991 r. To bloku betonu o długości 20 m z wgłębionymi sylwetkami ludzi. Z kolei na zlecenie Banku LGT w Liechtensteinie stworzył w 1996 r. „Stopę z Bendern” – rzeźbę z brązu o wysokości 5,15 m wyobrażającą fragment stopy niewidzialnego giganta.
Oprócz rzeźb Broniatowski tworzy także rysunki. Reprezentatywnym zespołem prac są wielkoformatowe gwasze powstające w technice monotypii. Od końca lat 80. XX w. pokazuje w nich czarne i czerwone figury, „rzucane” na białe płaszczyzny.