Tomasz Ciecierski

Należy do grona najwybitniejszych współczesnych malarzy polskich. Charakterystyczną cechą jego twórczości jest konstruowanie prac – zarówno rysunkowych, jak i malarskich – z fragmentów, osobnych płócien lub kartek, z których składa większe całości. Prace artysty stanowią swoisty patchwork złożony z obrazów jego filozofii patrzenia na świat, wydobywanych z pamięci wspomnień miejsc oraz związanych z nimi emocji.

Urodził się w Krakowie, ale jeszcze w dziecińskie przeprowadził się z rodziną do Warszawy, gdzie do dziś mieszka i pracuje. Studiował malarstwo w stołecznej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom uzyskał w 1971 r. w pracowni prof. Krystyny Łady-Studnickiej, a w latach 1972-1985 był wykładowcą uczelni.

Jego wczesna twórczość nawiązuje do historii malarstwa europejskiego (m.in. renesansowego i futurystycznego), zaś cała twórczość to ciągłe poszukiwanie istoty samego malarstwa. Bardzo ważny jest dla artysty rysunek i techniki rysunkowe, które pojawiały się na wielu płótnach artysty już na początku jego twórczości.

Pierwsze dojrzałe rysunki i obrazy Ciecierskiego przedstawiały świat malarza, na który składały się akcesoria niezbędne do jego pracy, w tym pędzle, tubki farb, naczynia, płótna czy wreszcie sama pracownia. Artysta rozpoczął w ten sposób swoje rozważania na temat istoty malarstwa, które są widoczne w jego twórczości do dzisiaj.

Ciecierski od początku poszukiwał nowej malarskiej formy. Już we wczesnych pracach pokazywał na jednym płótnie kilka niezależnych od siebie fragmentów: proces powstawania obrazu oraz proces myślowy artysty, jaki zachodził w jego głowie podczas pracy twórczej. Szybko włączył też do swojego malarstwa techniki typowe dla rysunku.

Artysta stale eksperymentował z formą, co doprowadziło go w końcu do odrzucenia tradycyjnie pojmowanego obrazu. Zaczął tworzyć przestrzenne kompozycje zbudowane z warstwowo nałożonych na siebie olejnych obrazów. Pokazuje to brak jednego punktu widzenia i wielość kadrów, a mnogość nakładających się na siebie przedstawień to wydobywane z pamięci artysty wspomnienia miejsc.

Ciecierski chętnie tworzy pejzaże. Są one jednak przedstawione w syntetycznej formie, stanowią bardziej opowieść z podróży i przeżywanych wówczas emocji. Artysta nigdy nie maluje w plenerze, polegając na swojej pamięci i odczuciach – przystępując do pracy, filtruje wspomnienia i wydobywa na pierwszy plan najistotniejsze obrazy. Z czasem zaczął tworzyć kompozycje, a nawet struktury pejzażowe, włączając w obręb płótna widokówki z malowniczymi widokami.

Po 2000 r. Ciecierski wrócił do swojej dawnej twórczości – malował na reprodukcjach swoich wcześniejszych obrazów i tworzył kompozycje fotograficzne. Fotografował np. ułożone w różnych konfiguracjach słoiczki po farbach i wyciśnięte tubki, czy zlew w pracowni wypełniony wodą zabarwioną na różne kolory po myciu pędzli.

Ja po prostu chcę, żeby to ciągle było malowanie, żeby to było o malowaniu i procesie malowania, nakładania – i to wszystko. A ostatecznego celu naprawdę nie widzę. Nie widzę takiego punktu, do którego dojdę i potem już można umierać
– Tomasz Ciecierski o swojej twórczości

Artysta kolekcjonuje pocztówki, wycinki, zdjęcia z polaroidu i amatorskie fotografie, które wkleja często na płótno jako integralną cześć obrazu. Jako tło dla rysunków wykorzystuje czasem kartki ze starych kalendarzy. Ciągle prowadzi także zabawy z formą. Jeśli nie jest zadowolony z jakiegoś obrazu, wycina z niego najlepszy fragment i wykorzystuje do innej swojej pracy. To jego gra ze sztuką, w której malarstwo zestawia z plamami i kreskami, pocztówką, fotografią czy kolażem.

Prace Ciecierskiego były wielokrotnie wystawiane w kraju i za granicą oraz na prestiżowych międzynarodowych pokazach sztuki, m.in.: Festiwal Malarstwa w Cagnes-sur-Mer (w 1982 i 1984 r.), Bienna¬le w Sao Paulo (w 1987 i 1994 r.) oraz Documenta w Kassel (w 1992 r.). Jego prace znajdują się w polskich i zagranicznych kolekcjach sztuki, w tym w kolekcjach Muzeów Narodo¬wych w Łodzi, Krakowie, Poznaniu, Warszawie i Wrocławiu oraz w Stedelijk Museum w Amsterdamie. Wśród licznych nagród jedną z najbardziej prestiżowych jest Nagroda im. Jana Cybisa, którą dostał w 1999 r. za dorobek twórczy.